عاشقانه بر سر و سینه می‌زنند، مردمانی که یک دست سیاه‌پوش شده‌اند و برای حسین(ع) فاطمه سر از پا نمی‌شناسند و باز هم این شعر زیبا و ماندگار بر زبان‌ها جاری می‌شود: «این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست/این چه شمعی ست که جان‌ها همه پروانه اوست»…
با هر گویش و زبانی، هر قومیتی و رنگ لباسی، دل به دریای غم حسین(ع) زدند و چشم‌ها و دلها را روانه کربلا کردند، به دور از هرگونه حبّ و بغض، قلب‌هایشان را به حسین(ع) فاطمه پیوند زدند؛ گویی این دنیا جز حسین(ع) و کربلا هیچ ندارد و دل‌هایشان غمناک‌ترین غم عالم را تاب می‌آورد.
این رستاخیز همان تجلی شور و شعور حسینی بود که عاشوراییان در سراسر کشور از جمله ملایر با حضور حماسی و پرشور خود در عاشورای حسینی(ع) به پا کردند و بار دیگر اعلام کردند هویت آنها با نام حسین(ع) گره خورده؛ مشق عشق دلدادگی را به تصویر کشیدند و وفاداری خود را به حسین(ع) و اولادش به اثبات رسانند.
عاشوراییان امروز انسانیت و توحید را بر قله تاریخ برافراشتند و پرچم حسین(ع) را تا قله‌های بلند آزادگی به اهتزاز درآوردند، راهی پرافتخار و نورانی که سرور و سالار شهیدان تا همیشه برای مردمان آزاده و عاشقان این مکتب همواره کرد.
محشری دیگر به پا شد و چشمه اشک به جوش آمد، باران عشق حسین(ع) در دلها باریدن گرفت و دوباره نوای یا حسین(ع) و این سروده جان سوز بر دل هر شیفته و عاشق حسینی جاری شد: «این کشته فتاده به هامون حسین توست/وین صید دست و پا زده در خون حسین توست»…
می‌نویسیم تا از یاد نبریم هر روز که دشمنان در این فکر هستند بدترین بدی‌ها و ظلم‌ها را علیه دوستداران و عاشقان اباعبدالله الحسین(ع) و اهل بیت(ع) روا دارند، اما این حلقه محبان و شیفتگان سرور و سالار شهیدان اباعبدالله الحسین(ع) و رهپویان راه عاشورا است که هر روز مستحکم‌تر و وسیع‌تر می‌شود.
و امروز در محشری دیگر از عشق به حسین(ع) برپا شد و به عالمیان نشان داد که اشتیاق ادامه راه اباعیدالله الحسین(ع) و دلدادگی به سرور و سالار شهیدان، زمان، شرایط و موقعیت نمی‌شناسد و عشق به حسین هرگز در دلها سرد نمی‌شود…
به گزارش ایرنا؛ حماسه و نهضت تکرارناشدنی و بی‌بدیل عاشورا، تابلوی تمام عیاری برای همه دوران‌ها که امروز بار دیگر عاشوراییان در سراسر این سرزمین ثبت و ضبط کردند و با صدای بلند فریاد زدند: «این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست»…
واژه‌ها هم گویی زنجیر می‌زنند و عزاداری می‌کنند برای حسین(ع) فاطمه، آنجا که نمی‌تواند دلدادگی مادری را به تصویر بکشد که با کمر خمیده، سربندی سیاه بسته و کِشان‌کِشان سینی اسپند را جلوی هیات عزاداری می‌آورد و مشتی اسپند روی ذغال می‌ریزد و پارچی آب خنک تا شاید داغ حسین(ع) را کمی در دل‌های عاشقان سرد کند.
غم‌ها در دل دارند و داغ‌ها بر سینه، اما اشک بر حسین(ع) آبی می‌شود بر شعله‌های درد و داغ‌شان؛ آخر مردمی که عشق حسین(ع) در دل دارند، آزاده‌اند، صبورند و با این دردها نمی‌شکنند، هزاران هزار مادری که غم سنگین از دست دادن جوان خود را در سینه دارند، امام بردباری زینب(س) را در صحرای کربلا الگوی خود قرار داده‌اند و هیچ هراسی در دل ندارند.
کلمات هم لباس سیاه بر تن کرده‌اند و جمله‌ها بر سینه می‌کوبند و سوگواره‌ای عظیم در عزای سرور و سالار شهیدان به پا شده است، پیر و جوان این دیار او و کربلایش را می‌طلبند و دست‌هایی که به سمت آسمان بلند می‌شود و ذکر یاحسین(ع) تمام عرش را به لرزه می‌اندازد.
