به گفته دانشمندان قرارگرفتن در معرض گرانش صفر به مدت طولانی باعث تنبلی قلب میشود؛ زیرا لازم نیست قلب بهشدت کار کند تا برای پمپاژ خون بر جاذبه غلبه کند. بر روی زمین، جاذبه مایعات بدن را به نیمه پایینی بدن انسان میکشد، به همین دلیل است که برخی افراد در انتهای روز احساس میکنند که پاهایشان ورم کرده است. اما هنگامی که به فضا سفر میکنیم، کشش جاذبه ناپدید میشود؛ یعنی مایعات به نیمه بالایی بدن منتقل میشود و پاسخی را ایجاد میکند که بدن را فریب میدهد و فکر میکند مایعات زیادی در بدن وجود دارد؛ در نتیجه، زیاد به توالت میرویم و مایعات اضافی را دفع میکنیم، احساس تشنگی نمیکنیم و به اندازه کافی نوشیدنی نمینوشیم؛ یعنی در فضا دچار کمآبی میشویم.
سفر به مریخ بین شش تا هفت ماه طول میکشد و به دلیل بیوزنی (در اثر گرانش صفر) احتمالاً باعث تغییر ساختار عروق خونی یا قدرت قلب میشود.
به همین دلیل است که گاهی در اخبار میبینیم که فضانوردان هنگامی که دوباره به زمین برمیگردند، از هوش میروند. این یک اتفاق کاملاً رایج در نتیجه سفرهای فضایی است و هرچه مدت بیشتری در فضا باشیم احتمال از هوشرفتن پس از قرارگرفتن در معرض گرانش بیشتر است.
به گفته محققان، به دلیل تأخیر ارتباطی در انتقال پیامها میان مریخ و زمین، فضانوردان باید بتوانند بدون دریافت کمک فوری از خدمه پشتیبانی، وظایف خود را انجام دهند. اگر یک فضانورد در اولین قدمی که به خارج از فضاپیما میگذارد، از هوش برود یا در صورت بروز یک فوریت پزشکی، هیچکس در مریخ نخواهد بود که به او کمک کند؛ به همین دلیل آنها باید کاملاً مطمئن باشند که فضانورد برای پرواز مناسب است و میتواند با میدان گرانشی مریخ سازگار شود. آنها باید بتوانند به طور مؤثر و کارآمد با حداقل پشتیبانی در چند دقیقه اولیه حیاتی عمل کنند.
این مدل احتمالاً برای ارزیابی تأثیر پروازهای فضایی کوتاه و طولانیمدت بر بدن استفاده میشود و میتواند بهعنوان قطعه مهم دیگری از پازل کمک به فرود انسان بر روی مریخ باشد.
محققان امیدوارند با شبیهسازی تأثیر سفرهای فضایی طولانیمدت بر افراد نسبتاً ناسالم که سابقه بیماری قلبی دارند، قابلیتهای این مدل را گسترش دهند. این به محققان تصویری جامعتر از اتفاقی ارائه میکند که در صورت سفر یک فرد عادی (نه فضانورد) به فضا رخ میدهد.